In de lunchroom waar ik op vrijdag traditiegetrouw moed verzamel voor het weekend is het druk. Ik ben blijkbaar niet de enige. Zeker niet in een tijd waarin goedbedoelde familiediners in de rij staan om te worden verpest door sluimerende, onderlinge ergernissen van het afgelopen jaar. Er is alleen nog plek in de hoek, aan een tafeltje bij een man op leeftijd. Hij ziet er moe uit. Ongeschoren, joggingbroek, rode baseballpet over zijn witgrijze haren. Ik vraag of ie er bezwaar tegen heeft als ik bij hem aanschuif. Hij heft zijn hand op en roept “Ho, Ho, Ho!” Oké dan niet denk ik en loop weer weg. Maar hij pakt nog net mijn mouw en houdt me tegen. “Ja sorry” zegt -ie. “Macht der gewoonte, ga zitten”. Dan herken ik hem. De Kerstman? 

Haar ogen lichten op tijdens BarLaat. Niet eens tijdens Daniel Lohues die een prachtige versie van ‘As de liefde mar blef winnen’ speelt. Wel bij het verhaal van topadvocaat Bénédicte Ficq. Na de tabaksindustrie, Tata steel en DuPont/Chemours steekt de raadsvrouw nu de Ficq in Schiphol, KLM en Transavia. De geluidsoverlast die deze partijen ’s nachts veroorzaken mag volgens haar rustig gekwalificeerd worden als ‘mishandeling’. Slaap is een mensenrecht! “Het is dus officieel” zegt mijn vrouw triomfantelijk. 

Ik dacht het deze week drie keer: “Ik snap het niet, maar ik begrijp het wel”. Om te beginnen bij Joe Biden die zijn zoon Hunter gratie verleende. 

Als u dit leest zit ik volop in de premièredagen van onze nieuwe voorstelling. Zoals wij het hier thuis noemen: “de Piemeljère”. Zo noemde mijn jongste zoon dat ooit toen hij 3 jaar was en krijg het dan maar weer eens uit zo’n gezin. Nou stelt zo’n piemeljère qua glitter & glamour in cabaretland niet veel voor. Bij ons geen cameraploeg van Shownieuws die hoopt op een uitglijder van een BN-er op de rode loper of in z’n huwelijk. Gewoon een gezellige avond met een bitterbal. Maar we nemen het zelf verdomd serieus. Vanaf hier mag iedereen er wat van vinden. 

Voor spitse commentaren op het wereldnieuws kunt u deze week het beste maar even doorbladeren. Het is nogal aan me voorbij gegaan. Ik had m’n eigen wereldnieuws. Deze week overleed mijn moeder. Jarenlang zeiden mensen tegen me “Wat geweldig dat je ze allebei nog hebt!” of “Oh jee, jij moet nog…” Doelende op het onbeschrijfelijke gevoel om een van je ouders te verliezen. Nu ben ik een van hen. En inderdaad, het is onbeschrijfelijk dus ik ga het ook niet proberen. 

Afgelopen week is mij iets opgevallen. En nu kom ik er niet meer vanaf. Ik schrok er nogal van. Is dit toeval? Is hier meer aan de hand? Een ding is duidelijk, buitenlandse krachten hebben invloed op ons medialandschap en daarmee rechtstreeks op het Torentje. Trekt Trump ook hier aan de touwtjes? Via-via weliswaar maar toch. Bent u er klaar voor? Komt-ie: Xander van der Wulp ìs Elon Musk! 

Ik ben nog steeds in shock over wat er deze week in Amerika is gebeurd. Ik zweef tussen ongeloof en verdriet. Natuurlijk zijn er mensen die dit voorspelden, maar toch. Het is zoiets waarvan je je gewoon niet kan voorstellen dat het ook echt gebeurt. Hij leek er zelf overigens al een tijd lang van overtuigd. Dat was volgens hem ook de reden dat 'ie tot op de laatste dag zo vol vuur en vlam werkte aan zijn ‘legacy’.

De kans dat Trump dit keer verliest lijkt bijna net zo groot als de kans dat Rachel Hazes dit jaar kerst viert met haar kinderen. Dus we moeten ons voorbereiden op de extra importheffing die Donald van plan is in te voeren op alles wat niet uit Amerika komt. Dat raakt ons allemaal in de portemonnee, berekeningen komen uit op 500 euro per Nederlander per jaar. Ik ben wel een beetje klaar met dat arrogante toontje vanaf de overkant, dus ik zeg; dan ook weg met alle Amerikaanse troep in ons land!