Columns

Toen ik vroeger nog fanatiek postduiven hield, gebeurde het weleens dat een buurtkat het hok was ingeslopen. Meestal zag ik dat pas achteraf aan de puinhoop die ik aantrof. Drinkbakken waren omgegooid, eieren stukgevallen en de hele kolonie postduiven zat mij vanaf de nok aan te kijken met net zulke grote ogen als Kim Holland die net een rugbyteam op bezoek heeft gehad. Het duurde altijd een paar maanden tot de boel weer rustig was. Zeg maar, negentig dagen. Precies, net zo lang als het uitstel dat Trump geeft op de importheffingen. Hij is dan ook de straatkat die afgelopen weken het beurshok in sloop. 

We speelden afgelopen donderdag in Venlo. Prachtige stad in Noord-Limburg en na Maastricht de grootste gemeente van de provincie. Je zal er maar wonen. Dat zeg ik niet, dat zegt een reclamebureau dat veel geld heeft gekregen om deze slogan te bedenken. “Limburg, je zal er maar wonen”. Afhankelijk van je intonatie een geweldige- of een vreselijke zin. Maar ik snap wat ze bedoelen. Voor ‘Hollanders’ is Limburg het mooiste stukje buitenland in Nederland. Qua taal, landschap en mentaliteit waan je je instant op vakantie dus we komen er graag. 

Is er nog iemand die twijfelt aan de stupiditeit van de nieuwe Amerikaanse regering? Laten we in godsnaam blij zijn dat ze ons dwingen om zo snel mogelijk onze eigen broek op te houden. We hadden het na pornoster Stormy Daniels kunnen weten, als we voor één ding niet bij Trump hoeven te zijn is het ’t ophouden van je eigen broek. 

Als het nou oorlog wordt, hoe zit het dan met je hypotheek? Loopt die door of krijg je respijt? En als er een avondklok wordt ingesteld, blijft Netflix dan gewoon in de lucht? Anders wordt het in veel gezinnen niet alleen buiten- maar ook binnen oorlog. Hoe zit het überhaupt met je abonnementen? Moet je alles snel opzeggen of krijg je na afloop nog een bonnetje? Als ik alles wil opzeggen, mag ik wel een week vrij plannen. Het leven is één groot abonnement. Althans, dat van mij. Zonder abonnement kan ik niks, ben ik niks, weet ik niks. 

Het kan raar lopen. Ruim twintig jaar geleden, op de rand van mijn loopbaan in de reclame, maakten we tv-spotjes voor beleggingsfondsen waarin we uitlegden dat ze niets te maken wilden hebben met de wapenindustrie. 100% Vreedzaam, 100% wapenvrij, 100% conflictarm. Banken, pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen; ze buitelden over elkaar heen om te roepen dat uw geld niet voor oorlog gebruikt zou worden. Want - zo vatte we het sentiment destijds samen in ronkende slogans - “Van oorlog mag niemand beter worden”. Je kan het je bijna niet meer voorstellen.

Nou, zeg het maar. Wie gaan we sturen? Ook wij zullen een bijdrage moeten leveren nu de Amerikaanse neef van clown Bassie niet meer uit zijn delirium komt. Rare vergelijking? Ach,  ze hebben beiden raar haar en je weet nooit of ze een grap maken of het menen. Dus wie sturen wij naar het front? Rico Verhoeven? Te druk met zijn acteercarrière. Ray Klaassens, de hoofdcommando bij ‘Kamp van Koningsbrugge’? Die zit in een theatertour. Kickbockser Lucia Rijker? Onmogelijk te combineren met haar docentenrol in het tv-programma ‘Dream School’. 

Er is een kloof in Nederland. Zoveel is wel duidelijk. Mijn maatje Veldhuis en ik maakte er zelfs een voorstelling over. Die kloof gaat vooral over woke en niet-woke. Over aangesloten zijn bij deze tijd of de draad kwijt zijn. Nou ja, kom een keer kijken. Maar de kloof waar het afgelopen weken buiten wereldleiders Trump, Musk, Zelensky en Faber (maar dat is een wereldlijder) veel over gaat is de kloof tussen hoog en niet-hoog opgeleide mensen. Ik denk bij ‘niet-hoog’ vaak, wat een moeilijk gedoe om de woorden ‘laag’ of ‘gemiddeld’ te omzeilen. We zeggen toch ook niet ‘niet-dunne’ mensen? We zeggen ‘dikke’. Oh nee, we zeggen enorme. 

Toen ik op de middelbare school zat kwamen scholieren ook weleens in opstand. We vonden dat we net als volwassenen recht hadden op twee snipperdagen per schooljaar. Ook wilden we recht op roken in de kantine en onze docenten kunnen tutoyeren. Er waren ook scholieren, doorgaans uit het wat linksere kamp, die vonden dat ze de rat die in de Palestijnse sjaal om hun nek resideerde, mee moesten kunnen nemen in de klas en in de pauze keihard muziek van 'The Cure' moesten kunnen draaien. Kakkers vonden weer dat docenten niets te zeggen hadden over hun collegesjaal die zij zomer en winter om hun nek wilden houden, ook tijdens de les.