Columns

De eerste weken van 2025 voelde als de eerste rondjes van Maarten van Rossem 's ochtends vroeg op een crosstrainer, als het inzingen van Gerard Joling na een avondje stappen, als de laatste peilingen voor Belang van Nederland. Het piepte en het kraakte en het kwam nauwelijks op gang. Maar nu zijn we dan echt begonnen. Sterker nog, we zijn los! Er is zelfs een akkoord tussen Israël en Palestina! 

“Is dat nou allemaal echt?” vraagt ze terwijl ze de schaar in mijn ooit weelderige lokken zet. Even schakelen. Ik zit bij de kapper en we moeten dus praten. Dat hoort bij de kapper, dat weet iedereen. Volgens mij is het een serieus onderdeel van iedere kappersopleiding, dat je tijdens het knippen praatjes maakt. Meestal over de vakantie. Over het weer mag ook. “Je wordt toch gek van die hitte/kou/water/wind/storm/wolken?” Maar je kan het natuurlijk ook aan het toeval overlaten en gewoon beginnen met “Wat een toestand hè?” En dan maar afwachten wat er in de ogen van de klant nu weer een toestand is. Er is altijd wel ergens een toestand. 

Bent u alweer aan het werk? En heeft u uw vrouwelijke collega’s al gekust? Wel met ‘consent’ mag ik hopen? Wie deze dagen een gemiddeld vriendinnengesprek volgt krijgt het gevoel dat alle mannen in deze periode sluipende, sexuele roofdieren zijn op zoek naar een paar onwillige lippen om van achter het kopieerapparaat te bespringen. 

Gelijk aan het opbergen van het gourmetstel begint de lijstjestijd. In het land van de lijstjes kent 2024 vele gezichten. Zo vond ik in twee simpele muissklikken al de Top 10 cryptomunten van het jaar, de Top 10 best bekeken YouTube video’s, de Top 10 beste games, de Top 10 meest verkochte boeken, de top 100 beste films en de Top 10 grootste ergernissen op de snelweg. De laatste trouwens met opvallende plekken voor: onnodig links rijden, onnodig rechts rijden en onnodig langzaam rijden. Tja, wat zouden we zonder deze Top 10 moeten? Heel goed dat iemand zich hiermee bezig houdt.  

In de lunchroom waar ik op vrijdag traditiegetrouw moed verzamel voor het weekend is het druk. Ik ben blijkbaar niet de enige. Zeker niet in een tijd waarin goedbedoelde familiediners in de rij staan om te worden verpest door sluimerende, onderlinge ergernissen van het afgelopen jaar. Er is alleen nog plek in de hoek, aan een tafeltje bij een man op leeftijd. Hij ziet er moe uit. Ongeschoren, joggingbroek, rode baseballpet over zijn witgrijze haren. Ik vraag of ie er bezwaar tegen heeft als ik bij hem aanschuif. Hij heft zijn hand op en roept “Ho, Ho, Ho!” Oké dan niet denk ik en loop weer weg. Maar hij pakt nog net mijn mouw en houdt me tegen. “Ja sorry” zegt -ie. “Macht der gewoonte, ga zitten”. Dan herken ik hem. De Kerstman? 

Haar ogen lichten op tijdens BarLaat. Niet eens tijdens Daniel Lohues die een prachtige versie van ‘As de liefde mar blef winnen’ speelt. Wel bij het verhaal van topadvocaat Bénédicte Ficq. Na de tabaksindustrie, Tata steel en DuPont/Chemours steekt de raadsvrouw nu de Ficq in Schiphol, KLM en Transavia. De geluidsoverlast die deze partijen ’s nachts veroorzaken mag volgens haar rustig gekwalificeerd worden als ‘mishandeling’. Slaap is een mensenrecht! “Het is dus officieel” zegt mijn vrouw triomfantelijk. 

Ik dacht het deze week drie keer: “Ik snap het niet, maar ik begrijp het wel”. Om te beginnen bij Joe Biden die zijn zoon Hunter gratie verleende. 

Als u dit leest zit ik volop in de premièredagen van onze nieuwe voorstelling. Zoals wij het hier thuis noemen: “de Piemeljère”. Zo noemde mijn jongste zoon dat ooit toen hij 3 jaar was en krijg het dan maar weer eens uit zo’n gezin. Nou stelt zo’n piemeljère qua glitter & glamour in cabaretland niet veel voor. Bij ons geen cameraploeg van Shownieuws die hoopt op een uitglijder van een BN-er op de rode loper of in z’n huwelijk. Gewoon een gezellige avond met een bitterbal. Maar we nemen het zelf verdomd serieus. Vanaf hier mag iedereen er wat van vinden.