Columns

Het clubje engnekken heeft inmiddels nog het meeste weg van een mannendispuut bij het studentencorps die onder elkaar lekker de hele tijd “sperma-emmer” mogen roepen omdat toch niemand het hoort. En als je zeker wil weten dat niemand meeleest, doe je dat natuurlijk niet via Whatsapp. Dat valt namelijk onder Meta en is net als Facebook en Instagram eigendom van Mark Zuckerberg. Die vormde met Elon Musk en Jeff Bezos het cheerleaderclubje tijdens de inauguratie van Donald dus het Trump-kamp weet heel goed dat privacy op die platforms niets betekent. En dus wijken ze voor hun onderlinge gebral uit naar Signal. Alsof ze op het Heineken personeelsfeestje Bavaria schenken, het moet wel goed zijn.

Maar op Signal waren ze veilig, dachten ze. Moet je er geen stumper bij hebben die per ongeluk een journalist van The Atlantic toevoegt. Zo konden we met z’n allen meelezen dat beleidsbepalende Amerikanen Europa pathetisch vinden, ze het haten om Europa uit de brand te helpen en ze een diepgewortelde afkeer delen van het Europese profiteren. Laten we er niet langer omheen draaien, ze kijken op ons neer: wij zijn de sperma-emmer van Amerika.

Maar net zoals de meisjes in het corps die nadat hun mannelijke maatjes hen zo uitscholden en hun namen op een bangalijst zetten, doen ook wij alsof ze dat heus niet allemaal menen en blijven we amechtig meelachen. Tja, ook de ex-vriendin van Peter Gillis dacht dat hij, nadat ze door hem in haar neus was gebeten en door haar rug was getrapt, wel weer bij zou trekken.

Laten we doen wat elke mishandelde vrouw zou moeten doen, wegwezen! Wel proberen er nog zoveel mogelijk alimentatie uit te peuren om de periode tot we op onze eigen benen kunnen staan te overbruggen. Een voordeel, de afkeer van Amerika tegen Europa brengt ons weer iets dichter bij elkaar.

Ik betrapte me zelfs op een vleugje vertedering toen ik me voorstelde hoe een uitgelekt app-gesprek van ons eigen ploegje Schoof eruit zou zien. Mona: “Caroline, waar ben je nou, we willen beginnen.” Caroline: “Fietsenhok. Even peukie met Geert, begin maar vast!” Dick: “Jongens, laatste keer, volgende keer op tijd!” Emoticons van Caroline, Geert, Mona: huilen-van-het-lachend smileys, zwetend poppetje, spieballetje, drolletje. Dilan: “Pieter, zeg jij er eens iets van!” Pieter: “Ik twijfel nog tussen yogahandjes of een middelvinger.”

Moraal van dit verhaal? Groepsapps betekenen doorgaans weinig goeds. Ze beginnen met de beste bedoelingen maar voordat je het weet zit je in een kringgesprek over wie de gemeente moet bellen voor nieuwe hondenpoepzakjes-ophaalpunten, voor wie het pakje van Christine Le Duc is dat per ongeluk bij ons is bezorgd en of er meer mensen vanmorgen die smoezelige man in dat afgedragen trainingspak door de buurt hebben zien slenteren? En dat je dan moet zeggen: dat was ik, aan het joggen… En altijd weer die grappige buurman die dan antwoordt: “Jij zocht je Christine Le Duc?”

Dat zeg ik, iedereen moet zo snel mogelijk zijn eigen broek ophouden. Verder zou ik alleen nog maar in een groepsapp willen zitten met Loretta Schrijver en Dieuwertje Blok. Maar ja…

Richard Kemper

Instagram @richardkemper