Columns

Ik heb vier kranten. Allemaal digitaal anders voel ik me elke maandag schuldig als ik dat pak papier weggooi zonder elke pagina te hebben gelezen. Ik heb abonnementen op Videoland, Netflix, Primevideo en NPO Start. Allemaal vakmatig uiteraard. Muziek kan ik niet afspelen zonder Spotify Premium. We hebben dat nog een tijdje gedeeld met het gezin, maar steeds als ik lekker in ‘Italian Opera’s’ zat, vloekte Lil’ Kleine er doorheen omdat mijn zoon dat ergens anders aanzette. Iedereen heeft nu een eigen abonnement.

Het handige aan het abonnement op ‘Hello Fresh’ leek dat je dat kan pauzeren, maar ik heb het idee dat elke keer dat ik dat doe mijn vrouw het stiekem weer aan zet. Compleet willekeurig staat er dan een koude, kartonnen doos vol bosui, sardientjes, platbroodpizza’s, baobins en koolvis op de stoep. Altijd op een moment dat je net weg moet, maar het moet koel blijven dus proppen maar. De ijskast is meteen knalvol en van de eenvoudige-in-tien-minuten-klaar-recepten sla ik volledig op slot. Hello Fresh heet hier Hello Stress.

De abonnementen op koffiecups die automatisch aanvullen, cartridges, scheermesjes en wekelijks verse bloemen heb ik de afgelopen jaren al afgestreept. De verplichte Coronapauze qua werk & inkomen ruimde lekker op. Het heeft me er overigens niet van weerhouden om juist toen een oneindig aantal gratis proefabonnementen af te sluiten die mijn leven “aanzienlijk zouden vereenvoudigen”. Allemaal ‘free trial’, tenminste als je ze voor het eind van de proeftijd van twee dagen opzegde.

U begrijpt, ik kan nog zeven jaar via een app alle dubbele foto’s met één muisklik ontdubbelen. Ik kan tot het eind der tijden mijn slaap monitoren, essentieel voor een gezonder leven. Zo fijn dat er bij een onrustige nacht nu elk uur een alarm afgaat dat zegt dat ik écht moet gaan slapen. Wat zou ik dat graag uitzetten, maar ik ben het appje kwijt. Zij mijn rekeningnummer niet. Ik kan onze huiskamer in een muisklik in elke willekeurige kleurencombinatie bekijken in de interieur-app waardoor ik constant ontevreden ben over hoe het nu is.

En dan zijn er nog de abonnementen die me elke dag een schuldgevoel geven en opfokken over wat ik nog moet doen. “Nog maar negenduizend stappen!”, “Er wachten nog vier afleveringen van de serie ‘Haantjes’ op je!”, “Dit interview wil je niet missen!”. Eigenlijk zou ik alles in één keer op willen zeggen. Maar de wirwar aan wachtwoorden, ‘Weet je het zeker?’-mails en belletjes van callcenters die helemaal begrijpen dat ik opzeg, maar “Mogen we nog één keer uitleggen wat we met uw vijf euro per week voor de circusberen in Turkije kunnen doen?” weerhouden me.

Descartes zou nu schrijven: “Ik heb een abonnement, dus ik ben”. Het enige abonnement dat er nog niet is, is op zuurstof, maar dat is een kwestie van tijd. € 4,99 Per maand. Als je je adem in kan houden tenminste, want zonder advertenties tussen de ademteugen door is het € 9,99. Geen geld. Als je van leven houdt.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper