Het was de week van de prijzen. Het Gouden Televizier-Ring Gala deed net alsof generatie Z en Alpha niet allang zijn afgehaakt op het medium televisie en wentelde zich uitbundig in een avondje polderglamour. Heerlijk om alle coryfeeën tot in de late uurtjes te zien dansen op de puinhopen van DWDD, Studio Sport en Bert Huisjes terwijl het versnipperde rapport van commissie Van Rijn over de NPO werd gebruikt als confetti. 

Het succes van dingen wordt vaak afgemeten aan de verwachtingen die je ervan hebt. Gelukkig zijn die vaak een beetje te sturen. Mijn tip: laag insteken, dan valt het altijd mee. Of zoals de Amerikaanse zakenman Warren Buffet het ooit samenvatte: “Het geheim van geluk is lage verwachtingen”. Zo roep ik de avond voor moederdag in de badkamer meestal quasi in mezelf (maar duidelijk hoorbaar op de slaapkamer) “Oh, shit, morgen moederdag!” Om de volgende ochtend toch doodleuk aan te komen met een VVV-bon. Dat ik die zelf kreeg na een ingevallen bardienst op de hockeyclub, hoeft niemand te weten. Tegen de tijd dat ze erachter komt dat ie is verlopen, zijn we alweer bij de volgende verjaardag. 

Ik hou van verlegen mensen. Met hun rode wangen, blozend, stotterend zoeken naar woorden. Waar zijn ze allemaal gebleven? De mensen die liever achter iemand staan dan ervoor. Handen half in de mouwen, zenuwachtig frummelend aan de onderkant van een trui. Schichtig wegkijkend, zachter praten, nog zachter. Slikken, misschien een heel klein lachje. Of juist ongemakkelijk hard ineens, ze schrikken er zelf van. Een stapje terug als ze de beurt krijgen, “Nee, niet ik!” Jawel, zeg jij het maar. 

Hoeveel leiders heeft Hezbollah eigenlijk? Of Hamas? Je zou zeggen dat Israël ze zo onderhand allemaal wel heeft gehad. Maar elke dag wordt er weer een ander ziekenhuis of school met kinderen weggevaagd omdat er in de kelder een belangrijke leider zit. Weer een. Terwijl het kenmerk van een leider toch meestal is dat hij in z’n eentje is. Oké, in Nederland hebben we er vier die de premier aansturen, maar dat is een uitzondering. Of zijn de leiders in Libanon en Palestina gewoon heel modern en werken ze allemaal parttime? “Heb jij tijd om morgen die ontploffing aan te sturen op de markt van Tel Aviv?” “Nee sorry Bro, dan heb ik Papadag.”

De grote vraag is natuurlijk, wat gaan we nu met al die veeprikkers doen? Aangezien het instrument dat 5.000 volt per impuls afgeeft volgens BBB neerkomt op een stroomstootje van een batterij, stel ik voor dat we het gebruiken om kamerleden met een eigen mening zo snel mogelijk weer in het gareel te krijgen. Dit is toch geen werken zo? Minister Wiersma moet zich voelen zoals ik me thuis jarenlang voelde als het om de gezinsvakantie ging. Hoe harder ik riep dat we “Dit jaar gewoon naar de Dordogne gaan!”, des te zekerder eindigde ik op het strand van Curaçao. 

Het zijn zware tijden voor de boeren. Eerst dat hele gedoe over stikstof en nu weer overal ontploffende piepers. Te vroeg? Noem het oversprong gedrag. Alles om de boel een beetje luchtig te houden. Als een kind dat gekke bekken gaat trekken als z’n ouders weer eens ruzie hebben. Een ding moeten we het nieuwe kabinet nageven, ze doen er alles aan om de Btw-verhoging op sport, cultuur, musea, boeken en dagbladen zo dragelijk mogelijk te maken. Een kaartje voor het theater is ook helemaal niet meer nodig als je dagelijks een nieuw dramastuk van de Haagsche Comedie uitgevoerd krijgt. 

Eerlijk is eerlijk, het nieuwe kabinet gaat voortvarend van start. Dat is even wennen zeg! Voor de Tweede Kamer vooral. Wat is dit nu? Gaat Minister Faber het voorgenomen beleid ook echt uitvoeren? Beslist ze zomaar dat er een asielcrisis is en zet ze delen uit de vreemdelingenwet buiten werking? En dat allemaal zonder extra overleg met het parlement? Zonder nachtenlange debatten waarin moties van wantrouwen als proppen papier door de klas vliegen, geheugenverliezen over elkaar struikelen en schorsingen langer duren dan de spreekbeurten zelf? 

Ik had afgelopen maand absoluut geen tijd voor commentaar op van alles, ik was veel te druk met B&B Vol Liefde. Kijken, terugkijken, bespreken met vrienden, fragmenten uitwisselen en favoriete deelnemers benoemen; het is een dagtaak.