Columns

Het waren de Spaanse sloffen van Caroline van der Plas die ik niet zag aankomen. Ik had het kunnen weten toen ik aan de real life documentaire begon waar Videoland afgelopen weken meer reclamebudget aan besteedde dan de VVD aan haar campagne. Met een verschil, de docureeks is een regelrechte hit. Caroline werd een van de winnaars van de verkiezingen. Zeven zetels voor een partij die relatief uit het niets komt, kunnen we gerust een aardverschuiving noemen. Daar moest de grote roerganger op de feestavond zelf natuurlijk iets zinnigs over zeggen. Iets in de trant van een nieuwe wind in Den Haag en de grote verantwoordelijkheid die ze nu voelde. Maar in de real life documentaire zien we dat de eerste zorg van Caroline vooral was dat ze haar Dr. Martens op het podium kon verwisselen voor haar Spaanse sloffen.

Wie wil dit zien? Ik niet. Ik hou me liever vast aan het idee dat de mensen die dit land besturen iets verstandiger zijn dan ik zelf. Voor de goede orde, dat hangt natuurlijk niet af van Spaanse sloffen. Maar het helpt niet. Spaanse sloffen zijn die dingen waar je vrouw met de stroken zilverfolie van de thuiskapper nog in d’r haar mee door het huis banjert als ze wil dat niemand haar ziet. Heel gezellig, maar geen materiaal waarmee je Poetin eens even flink de waarheid gaat vertellen. Ben ik ouderwets? Seksistisch misschien? Waarschijnlijk. Het gaat er mij om dat ik het lot van een hele natie het liefst in handen leg van mensen die het zelf ook een beetje op orde hebben en verstandige keuzes maken als het erop aankomt.

Misschien is het kinderachtig, maar ik haak toch een beetje af als de bank in Caroline’s Deventerse woning wordt verschoven voor het Koninklijke bezoek van Mona Keijzer en er dan stapels harige, half vergane hondenbrokken tevoorschijn komen terwijl de hond al maanden dood is. En ik krijg ook niet een-twee-drie het idee dat Caroline weet wat goed voor de mensen is als haar koffer na een tripje naar het voormalig Oostblok uitpuilt van de pakjes goedkope sigaretten. “Scheelt toch weer.” Nou, zeker als je zo onophoudelijk paft als Caroline. Daar kan Beatrix nog een puntje aan zuigen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een hekel aan ingekocht fatsoen. Beschaving zit echt niet in een duur pak of de juiste lippenstift. Kijk maar naar Bouterse of Ghislaine Maxwell. Het zegt allemaal niks.

Maar het is wel fijn als iemand die niet uitsluit ooit minister-president te worden, zichzelf een beetje serieus neemt. Hoe vermakelijk ook, dat doet Caroline in deze docu tussen alle “fuck you’s” en “kut”ten door wat mij betreft niet. Ze is in goed gezelschap. Ook Lil’ Kleine lanceerde deze week zijn real life docureeks. Na een periode van mishandeling, verspilling en verslaving probeert ie zijn leven weer op te pakken. Gelukkig is hij nu clean, al sluit hij niet uit dat ie binnenkort weer een pilletje zal nemen. Prachtig voorbeeld. Nou ja, mocht het met zingen niet meer lukken, dan kan ie altijd nog de politiek in.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper