Columns

Ik ben heus geen fan van dit rellende katje dat zichzelf ook niet zonder handschoenen laat vastpakken. En ook ik heb in het verleden gretig gebruik gemaakt van de kansen die hij bood om iets te roepen over zijn mislukte huwelijksvoornemens, zijn drugsgebruik, de publiekelijke huilbuien, de eindeloze fittie met Geer, de dit-keer-voor-altijd-verhuizing naar Dubai en zijn twee eeuwige hondjes Coco en Rocco. De Franse Buldogs zijn zo doorgefokt dat ze amper door hun neus kunnen ademen. Je zou bijna denken dat Gordon ze daarom heeft uitgekozen omdat hij als geen ander weet wat er allemaal naar binnen kan door te grote neusgaten. Hij wil zijn viervoetertjes die aanvallen natuurlijk besparen. Ook dat is liefde.

Tja, de moodswings van Gordon nodigen makkelijk uit om spot mee te drijven. Als je dan ook nog eens je comeback maakt met een gladgestreken lok tot op je schouder waar het styling typetje uit Gooische Vrouwen nog een puntje aan kan zuigen, vraag je er ook wel een beetje om. Maar Gordon weet heus dat wie de bal regelmatig heeft gekaatst, hem een keertje terug kan verwachten. Tot zover niks aan de hand. Maar de reden voor de nationale lachbui verbaasde me toch.

Gordon kwam eindelijk met iets normaals. Met datgene waarom velen van ons hem ooit zelfs op een voetstuk zette. Geen schandaal, geen drama, maar gewoon: muziek. Hij raakte alleen bij de albumpresentatie niet elke noot even zuiver. Voor de goede orde, dat gebeurt bijna alle artiesten. De ‘autotune’ die glijertjes in de zang repareert is niet voor niets uitgevonden en de kans dat uw favoriete muziek daarmee is opgenomen is 99,99%. Van Beyoncé tot Taylor Swift, ‘we’ maken allemaal dankbaar gebruik van deze techniek.

Iedereen die weleens een live concert heeft bijgewoond weet dat de grootste artiesten er onder druk weleens naast zitten. Zenuwen, een bak herrie om je heen, verkoudheid; we zijn geen machines. Veel artiesten gebruiken de autotune zelfs live tijdens concerten om foutjes ter plekke te repareren, voordat het uw oren op de achterste rij heeft bereikt. Daar kunnen we met z’n allen wat van vinden, maar zelfs Frank Sinatra miste weleens een noot. Dat kwam alleen nooit op een album, dus we weten het niet.

Komen we bij de grote vraag, wat zegt deze heisa over het nieuwe album van Gordon? Niemand weet het, want de muziek komt nauwelijks over de herrie van onze lachbui heen. En dat is best jammer. Want dan zou u horen dat de arrangementen van strijkers en de keuzes op piano een muzikale traktatie zijn. Fugain ontmoet Hazes en de muzikale wendingen zijn van Freddie Mercury op bezoek bij Ramses Shaffy. Compleet anders dan we van de zingende martkoopman gewend zijn, met dank aan producer en muzikanten.

Een artistieke keuze die Gordon, ondanks alle gekkigheid waar hij ook voor staat, dit keer alle lof op zou moeten leveren. Jammer dat we liever luisteren naar ons hoongelach dan naar de klanken van zijn prachtige strijkers. De middeleeuwse manier waarop we hem afgelopen week op een kar door de straten van Nederland sjouwden zegt misschien vooral iets over hoe vals we zelf zijn.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper