Columns

De Hartstichting vroeg me mee te werken aan een campagne en natuurlijk zeg je als ervaringsdeskundige dan ‘Ja’. De opnames zijn in dit soort gevallen altijd nog veilig ver weg - “Dat zien we dan wel” - en het is een kleine moeite. Nu kijk ik naar mezelf op Instagram. En staat het ook opeens op Facebook. En god weet waar. Eigenlijk hoor je zoiets zelf ook te ‘posten’ op je eigen social mediakanalen zodat de boodschap zoveel mogelijk mensen bereikt. Niet dat het in mijn geval veel oplevert want elke keer als ik wat leuks post, ben ik weer een paar volgers kwijt, maar toch. Ik merk dat het me dit keer moeite kost.

Het is alweer ruim negen jaar geleden, maar ik noem het nog steeds liever een ‘tikkie’ of een ‘schampschot’ dan een hartinfarct en als ik zie dat mensen schrikken, roep ik snel dat alles oké is omdat ik gedotterd ben en de trotse bezitter van een stent. “Eigenlijk ben ik de enige, echte stent-up comedian van Nederland!” lach ik weg. Wat moet je anders? Ik zit er niet op te wachten dat mensen denken “Die Kemper, dat is een gedeukt gebakkie”. Jaja, iedereen zegt wel dat niemand zo denkt, maar het is wel zo. Zeker in het begin ging op een feestje iedereen staan als ik aankwam “Hier, neem deze stoel!”. Tijdens het beachballen riep er altijd wel iemand “In het team van Richard mogen twee mensen meer!” en als ik me boos maakte om niks kwamen er meteen mensen met een glaasje water aanrennen.

Dat is allemaal precies wat je niet wilt. We willen allemaal gewoon zijn. Normaal. Sterk. Ongehavend. En dat anderen jou eerst zien in plaats van je ziekte of afwijking. Dus houden we allemaal iets op en drukken de barstjes naar achteren. Op zich niks mis mee, want wat hebben we eraan als iedereen de hele dag gaat simmen. Maar we hoeven elkaar ook weer niet de hele tijd te geloven. Wie is er eigenlijk nog ongehavend? Een op de vier jongeren tussen 16 en 25 voelt zich eenzaam. Vijftigduizend mensen zijn aan het scheiden en veel meer nog zouden het willen. Tien procent van Nederland heeft een depressie of er eentje gehad. Driehonderdduizend mensen lijden aan dementie en een veelvoud aan mantelzorgers draagt dagelijks de slopende zorg van hun geliefden. Tien miljoen mensen in Nederland hebben een of meerdere chronische aandoeningen, van diabetes tot kanker en een op de tien mensen voelde zich in de afgelopen 12 maanden ongelukkig. Ik zou bijna zeggen, wie niks heeft verdient pas een stoel. Misschien wordt het tijd dat ik m’n schaamte voor mijn ‘tikkie’ maar eens overboord gooi. Ik heb het filmpje dus maar ‘doorgepost’ en ja hoor, meteen een paar volgers kwijt. Nou ja, mijn hart zal er niet van breken. Dat is wel wat gewend. Met dank aan een zekere cursus. Gelukkig maar.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper