Columns

Het is een oase van rust in de tsunami van overdreven, geforceerde en keihard lachende mensen in TV-spelletjes en voetbalkantine-talkshows die elke avond over ons heen dendert. De hysterie van gillende uithalen, over elkaar heen buitelende, naar adem happende en naar de buik grijpende BN-ers die lachen om medium grapjes en slechte vermommingen is vaak zo nep dat het glazuur van je tanden spat.

Ik denk dat dit de reden is van de populariteit van Maarten Van Rossem. Eén keer per avond even een uurtje iemand op TV waarbij je je als kijker niet de hele tijd hoeft af te vragen of jij nou zo’n zuurpruim geworden bent of dat het TV-panel waar je naar zit te kijken rechtstreeks van de gesloten afdeling van een inrichting voor manische depressiviteit is geplukt. Kortom: hoe ongemakkelijk ook, bij huilende mensen heb je het idee dat je eindelijk even naar iets echts zit te kijken. Want een lach kan je ‘faken’ maar een traan een stuk moeilijker. Behalve als je Gordon heet natuurlijk.

Althans, dat vonden heel wat critici afgelopen week die hem hadden zien leeglopen in Casa di Beau. In het kort: Gordon, die naar de kapper was geweest en om kapsel ‘Bassie’ had gevraagd, vertelde huilend aan Beau over het zwaarste jaar van zijn leven waarin hij twee zelfmoordpogingen had gedaan en zijn ex Gavin verdacht van een psychische stoornis omdat hij niet met Gordon verder wilde. Dat is natuurlijk ook onbegrijpelijk. Nu wisten we al dat dit land verzuipt in de duiders, maar dat zóveel sportcommentatoren, columnisten en presentatoren in staat zijn om binnen een dag op afstand een psychische diagnose bij hun collega BN-er vast te stellen, verraste me alsnog.

Jammer dat nog niet de helft van al die media-aandacht deze week ging naar de tranen van die andere huilende man op TV, de burgermeester van Ter Apel. Tranen omdat zijn gemeente het niet meer aankan. Tranen vanwege de onmacht om mensen die hiernaar toe komen een menswaardig onderdak te geven en tegelijk de inwoners van zijn gemeente de ruimte te geven om dat te kunnen dragen. Tranen om de onwil van andere gemeenten in Nederland om dit probleem met z’n allen op te lossen en in plaats van Ter Apel als het afvoerputje van Nederland te gebruiken. En tranen van frustratie over de spagaat tussen de omstandigheden van opgehokte asielzoekers enerzijds en de dames van de lokale HEMA die met hun overlast te maken hebben anderzijds. Het kan dus. Dat je met beide groepen meeleeft.

Maar de tranen van de burgervader herinnerde ons er vooral aan dat achter bestuurders vaak echte mensen zitten. Gewone mensen. Zonder hippe brillen en hippe kapsels. Maar met echte problemen en echte tranen. Bijna net zo echt als die van Gordon. Nu nog echte oplossingen.

Richard Kemper

@instagram richardkemper