Columns

Gelukkig ging dit over heel iets anders: heel Nederland is geslaagd! Althans, ik heb op social media weinig foto’s gezien van huilende, gezakte middelbare scholieren. Natuurlijk zijn alle ouders ‘waanzinnig’ trots op hun snapchattende en uitslapende ‘kanjers’, ‘helden’ en ‘doorzetters’. Na het veterdiploma en het afzwemmen zijn ze weer een poortje door in de lange reeks die ons allemaal te wachten staan. Als de cavia’s in de Wie-Kent-Kwis van Fred Oster lopen we massaal hetzelfde parcours dat ook wel ‘leven’ heet. Onder aanmoediging van onze ouders die ons elke hindernis overschreeuwen, -duwen en -bijlessen. Mooie traditie om die poortjes uitbundig te vieren. Ze zijn het bewijs dat we er nog zijn. Veel mensen weten helaas dat dit allesbehalve vanzelfsprekend is. We zouden onze kinderen daarom moeten leren dat er nog veel meer poortjes komen en dat we die allemaal moeten vieren. Niet alleen de hoogtepunten.

Je studiediploma én je eerste studieschuld. Super om hypotheekgedoe te houden omdat je dertig jaar lang je in vier jaar genoten bierconsumptie moet afbetalen. Je eerste huwelijk moet je natuurlijk vieren, maar dan ook je eerste scheiding! Ze zeggen niet voor niets dat de bevrijding weldadiger voelt dan de verplichting. Je eerste baan! Hoe gaaf is het om eindelijk zo volwassen te zijn dat je elke dag dezelfde weg naar dezelfde plek tussen dezelfde mensen dezelfde activiteiten mag doen? Maar dan ook je eerste ontslag! Ook jij mag nu officieel woorden zeggen als ‘in goed overleg’, ‘sabbatical’ en ‘in-between-jobs’. Weer een poortje!

We lopen allemaal in colonne door de tijd. Je eerste hartaanval, je eerste familieruzie, je eerste affaire. Poortje voor poortje sjokken we door. En zolang we die poortjes maar blijven vieren, kunnen we erom lachen. Dat scheelt. Je eerste burn-out, je eerste relatietherapie, je eerste hielspoor. Overal een vlaggetje. En steeds een slokje champagne. We leven! Allemaal dezelfde poortjes.

Oké, sommige cavia’s nemen een eigen poortje. Van je eerste hit “Ik ben je zat’ naar de wens van het OM dat je drie jaar zat. Van drie gouden olympische schaatsmedailles naar een bejaarde vastgoedboer uit Lisse met een delier die roept dat jullie een prille relatie hebben. Heel herkenbaar. Zo heb ik zelf jarenlang verkering gehad met Alicia Keys, maar dat heb ik op een gegeven moment uitgemaakt. Ze was echt nooit thuis.

We zijn allemaal cavia’s met onze eigen poortjes. En of we nou Mieke Telkamp of Jos Brink heten, uiteindelijk komen we allemaal uit bij dezelfde poort, de hemelpoort. En zolang dat nog niet zo is, moeten we elk poortje uitbundig vieren. Leuk of niet leuk, een poortje is een poortje! Zelfs dat van een nieuw kabinet.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper