Columns

Het hele idee om liedjes tegen elkaar te laten strijden is al lachwekkend, maar tijdens het Eurovisiesongfestival stijgt de populariteitskoorts helemaal tot ziekelijke hoogte. Bovendien is het festival de laatste jaren totaal gekaapt door de LGBTQIA+ gemeenschap als hùn inclusivitetisfeestje en zijn alle homo’s, lesbiennes en alles wat ertussen zit op een hele wonderlijke manier opeens zeer begaan met de boodschap van heavy metal rockende witte mannen uit homo-onvriendelijke landen uit het voormalig Oostblok. De manier waarop gestudeerde commentatoren vervolgens serieuze betekenis proberen te geven aan een Finse Windows95man die halfnaakt uit een ei gemaakt van spijkerbroekenstof komt gekropen vind ik bovendien tenenkrommend.

Ik besef dat ik me hiermee definitief plaats in het hokje zure, cynische mannen. Maar even, waarom doen we dit überhaupt? Het gezellige Ding-a-Dong gevoel heeft allang plaats gemaakt voor scherpschutters op het dak van de concertzaal in Malmö en de demonstraties voor- of tegen deelname van Israël overschaduwen de zoete popcornsmaak volledig. Of blijven we doen alsof Europapa één happy family is en we in Zweden onze harmonie en verbinding vieren?

Die lijkt in het echte leven verder weg dan ooit. Voor- en tegenstanders van steun uit Europa aan conflicten in Oekraïne of de Gazastrook staan lijnrecht tegenover elkaar en de toon verhardt met de seconde. Daarmee is het Eurovisie songfestival verworden tot de moeder die tijdens het kerstdiner alle ruziemakende kinderen die voor zich uit zitten te mokken toe blijft roepen: “Hè, gezellig jongens zo samen!”

Misschien is het festival de ultieme bliksemafleider voor alle dingen die we liever even niet willen zien. Formateurs Jansen & Janssen die als een soort stagiaires op de lagere school aan de kant van de klas mogen zitten om aantekeningen te maken. Kijkend naar een paar bekvechtende partijleiders (of zijn het -lijders) die stuk voor stuk balen dat ze in het blauwe team zijn ingedeeld en overduidelijk geen zin hebben in dit schoolreisje. Jongens, meld je ziek, blijf thuis, neem je verlies, dit wordt helemaal driehonderd keer niks.

Of willen we iets anders zien dan defensieminister Kasja Ollongren die niet langer uitsluit dat Nederlandse jongeren worden opgeroepen voor de dienstplicht als Rusland niet te stoppen blijft. Dat zal ze afschrikken, onze obese jongens en meisjes die al snapchattend op hun fatbikes ten strijde trekken. Het is in ieder geval wel een origineel tussenjaar.

Of kijken we gewoon liever naar een springende volwassen kerel in een blauw vogelpak dan naar een etter die onder het mom van verbondenheid met de Palestijnse zaak ammoniak denkt te moeten gooien op vaders en moeders in een ME uniform?

De wereld is gek geworden en we doen lekker mee. Neemt niet weg dat ik Joost Klein natuurlijk heel veel succes wens! Als we dan toch mee doen aan dat gekkenhuis, laat ons dan maar de gekste zijn. Dat moet we kunnen.

@richardkemper