Columns

“Wat doet u nou hier, heeft u het niet razend druk?” De kerstman schudt zijn hoofd. “Ik sla een jaartje over. Misschien wel langer. Ik ben er he-le-maal klaar mee. Wat stel ik als Kerstman nou eigenlijk nog voor? Ik kan toch gewoon niet meer in deze tijd? Ga maar na. Ik ben een witte, oude man in een leidinggevende functie, ik schreeuw tegen mijn rendieren, ik vlieg zonder schaamte de wereld over, ik ben bedacht door een ongezonde, Amerikaanse frisdrank vol bewerkte suikers en trek overal te pas en te onpas jonge kinderen op schoot.

Daarbij was ik vroeger razendsnel met m’n rendieren, maar sinds wilde dieren in het circus taboe zijn, kan ik niet meer met die edele beestjes op de proppen komen. Bovendien heb ik heftige concurrentie van al die bestelbusjes vol online bestelde plastic- en synthetische troep uit China. Wat was er mis met een tol? Of een houten paard? Er wordt inmiddels zoveel rommel gemaakt en ingevlogen dat mijn veilige thuishavende Noordpool ervan smelt als een malle. Binnenkort ben ik dus ook nog eens dakloos. En is er hier iemand die zich daar druk om maakt? Welnee, ik doe niet meer mee.

Ik ben het symbool geworden van consumentisme. Ik hang in iedere winkel onder schreeuwende reclameteksten. Waar is het respect gebleven? Wie gelooft er nog in mij? Laatst zat ik een hele middag in de Jumbo om de opening van een nieuw filiaal op te fleuren. Die kinderen trokken gewoon aan m’n baard omdat ze dachten dat Frits van Eerd een nieuwe functie had. Schandalig. Maar het ergste vind ik dat ikooit het idee had dat ik mensen samenbracht. Maar nu… voor mijn idee drijf ik ze alleen maar uit elkaar. Rijke kinderen krijgen alle dure cadeaus. En arme kinderen, die krijgen niks. Het zijn er immers meer dan 300.000 in Nederland. En het verandert niet. Nee hoor, ik stap eruit. Jullie hebben op tv toch ook al gekozen voor Scrooge. Kerst kan voortaan prima zonder mij.”

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. “En nu?” vraag ik dan maar. “Tja, zeg het maar. Ik heb geprobeerd een verblijfsvergunning aan te vragen in Nederland, zodat ik me kan laten omscholen tot iemand waar jullie meer aan hebben. Verpleger, bouwvakker, psycholoog. Om dat soort mensen schijnen jullie te schreeuwen. Maar bij de grens zeiden ze al dat dit niet ging lukken. Ik mocht wel gewoon doorrijden trouwens, die tien agenten zeiden dat ze alleen mensen aanhouden als er pers bij is. En de minister natuurlijk”. We zitten nog een tijdje zwijgend bij elkaar. Dan opeens vraagt hij “Zeg, die paashaas van jullie… Is dat nou een zware baan?”

Richard Kemper

Instagram @richardkemper